حملات سایبری؛ آشنایی با انواع حمله سایبری و جلوگیری از آن‌ها!

حمله سایبری تلاشی مخرب و عمدی توسط یک فرد یا سازمان برای نقض سیستم اطلاعاتی فرد یا سازمان دیگری است. هدف از حمله سایبری سرقت اطلاعات یا ایجاد اختلال در عملکرد آن‌ها است. معمولا افرادی که حملات سایبری را انجام می‌دهند، از مختل کردن شبکه قربانی نفع خاصی می‌برند که می‌تواند جنبه مالی داشته باشد یا برای دسترسی به اطلاعات حساس و مهمی نظیر رمز عبور یا سایر اطلاعات محرمانه صورت بگیرد. برای آشنایی با حملات سایبری، هدف آن‌ها، انواعشان و روش‌های جلوگیری از آن‌ها، لطفا تا انتهای این مطلب با ما در VPS Market همراه باشید.

منظور از حملات سایبری چیست؟

به هر تلاش مخربی برای دسترسی غیرمجاز به یک کامپیوتر، سیستم یا شبکه با هدف آسیب رساندن به آن، حمله سایبری گفته می‌شود. حملات سایبری برای از کار انداختن، ایجاد اختلال، تخریب یا کنترل سیستم‌های رایانه‌ای یا برای تغییر، مسدود کردن، حذف، دستکاری یا سرقت داده‌های موجود در این سیستم‌ها انجام می‌شوند. هر فرد یا گروهی می‌تواند از هر مکانی با استفاده از یک یا چند استراتژی، حمله سایبری انجام دهد.

معمولا به مجرمان سایبری که اجرا کننده حملات سایبری هستند، هکر گفته می‌شود. علاوه بر این، با اسم Bad Actor و Threat Actor نیز شناخته می‌شوند. همه این افراد یک هدف مشترک دارند. عاملان حملات سایبری شامل افراد مستقل یا سازمان‌های تبهکار هستند که از دانش و مهارت‌های خود در حوزه کامپیوتر برای طراحی و اجرای حملات مخرب استفاده می‌کنند.

حملات سایبری می توانند داده ها و عملکرد سایت شما را به خطر بیندازند، بنابراین مهم است که برای میزبانی سایت یا برنامه کسب‌و‌کار خود از یک سرور مجازی با امنیت مناسب استفاده کنید.
یک سرور مجازی ارزان هم نسبت به هاست اشتراکی ایمن‌تر است، زیرا محیط اختصاصی و کنترل بیشتری بر منابع در اختیار شما قرار می دهند. با این حال، شما همچنان باید اقدامات احتیاطی را انجام دهید و بهترین شیوه ها را برای جلوگیری از حملات سایبری به کار بگیرید.

چه کسانی حملات سایبری را انجام می‌دهند؟

این حملات، توسط افراد مستقل یا سازمان‌های وابسته به ارگان یا دولت خاصی انجام می‌شوند. سازمان‌هایی که چنین فعالیت‌هایی انجام می‌دهند، از افراد ماهر در زمینه IT برای انجام حملات خود استفاده می‌کنند. گروه‌های مجرمان سایبری با سایر هکرها یا Threat Actorها همکاری می‌کنند تا نقاط ضعف یا آسیب پذیری‌هایی در سیستم‌های رایانه‌ای پیدا کرده و برای انجام حملات سایبری و دستیابی به اهداف خود از آن‌ها استفاده کنند.

علاوه بر مجرمان سایبری مستقل و سازمان‌های تبهکار، برخی از گروه‌های مهاجم توسط دولت‌ها حمایت می‌شوند. در واقع، گاهی اوقات دولت‌ها ممکن است از گروهی از متخصصان کامپیوتر برای دفاع از خود در برابر این حملات استفاده کنند. در موارد دیگر، دولت‌ها ممکن است از این گروه‌ها برای حمله علیه اهداف خارجی استفاده کنند.

این حملات منجر به خسارات مالی، انتشار اطلاعات محرمانه یا اختلال در عملیات تجاری یک شرکت یا حتی یک کشور دیگر می‌شوند. عاملان این دسته از حملات، به عنوان مهاجم دولتی شناخته می‌شوند و متهم به حمله به زیرساخت فناوری اطلاعات سایر دولت‌ها و همچنین نهادهای غیردولتی مانند مشاغل، سازمان‌های غیرانتفاعی و خدمات عمومی هستند.

 هدف حملات سایبری چیست؟

عاملان حمله سایبری، معمولا برای دستیابی به اهداف خاصی به شبکه‌ها نفوذ می‌کنند. برخی از رایج‌ترین اهداف این افراد عبارت هستند از:

• پول
• اطلاعات مالی شرکت‌ها
• لیست مشتریان
• داده‌های مشتریان، از جمله اطلاعات شناسایی شخصی (PII) یا سایر داده‌های شخصی حساس
• آدرس‌های ایمیل، نام کاربری و رمز عبور
• مالکیت معنوی، مانند اسرار تجاری یا طراحی محصول

در برخی از موارد نیز، مجرمان سایبری اصلا دنبال سرقت اطلاعات نیستند. بلکه هدف آن‌ها صرفا ایجاد اختلال در عملکرد سیستم‌های اطلاعاتی یا زیرساخت فناوری اطلاعات است. این اختلال می‌تواند منجر به خسارات مالی و از کار افتادگی یک کسب و کار یا اختلال در عملیات دولتی شود.

انواع حملات سایبری

۱.بدافزار

به نرم افزارهای مخربی که به سیستم‌های اطلاعاتی آسیب می‌رساند، بدافزار گفته می‌شود. از این نرم افزار برای سرقت اطلاعات، خراب کردن سیستم‌ها، انتشار اطلاعات محرمانه یا اختلال در عملیات تجاری استفاده می‌شود. باج افزارها، جاسوس افزارها و تروجان‌ها نمونه‌هایی از بدافزارها هستند. بسته به نوع کد مخرب، هکرها می‌توانند از بدافزار برای سرقت یا کپی مخفیانه داده‌های حساس، مسدود کردن دسترسی به فایل‌ها، اختلال در عملکرد سیستم‌ها یا از کار انداختن آن‌ها استفاده کنند.

۲.فیشینگ

فیشینگ نوعی حمله سایبری است که برای سرقت اطلاعات محرمانه مانند رمز عبور، اطلاعات کارت اعتباری و آدرس ایمیل انجام می‌شود. در این نوع حمله، هکرها از ترفندهای خاصی نظیر ارسال پیام برای فریب دادن کاربران استفاده می‌کنند تا آن‌ها را ترغیب به باز کردن ایمیل‌های مخرب کنند. این پیام‌ها اغلب ظاهری قانونی و موجه دارند و حتی ممکن است از نام‌های تجاری یا سازمان‌های شناخته شده برای جلب اعتماد کاربران و ترغیب آن‌ها به باز کردن پیام موردنظر استفاده کنند. پیام‌های فیشینگ، معمولا دارای یک لینک یا فایل پیوست هستند که با کلیک کردن روی آن‌ها، بدافزار روی سیستم کاربران نصب می‌شود.

در سال ۲۰۲۳ یک شرکت فعال در حوزه امنیت سایبری به اسم Proofpoint یک نظرسنجی تحت عنوان State of the Phish انجام داد که در آن، ۸۴ درصد از افراد اعلام کردند که سازمان آن‌ها حداقل یک حمله فیشینگ موفق را در سال ۲۰۲۲ تجربه کرده است. این رقم، ۸۶ درصد نسبت به سال ۲۰۲۰ افزایش داشته است. علاوه بر این، نظرسنجی نشان داد که در سال ۲۰۲۲ حداقل ۷۶ درصد از کسب و کارها حمله باج افزار را تجربه کردند.

۳. SMiShing

SMiShing که به آن SMS Phishing یا Smishing نیز گفته می‌شود، از پیام‌های متنی برای فریب کاربران در ارائه اطلاعات محرمانه یا کلیک روی پیوندهای مخرب استفاده می‌کند. این پیام‌ها ممکن است از طرف سازمان‌های شناخته شده یا حتی افراد قابل اعتماد مانند دوستان و خانواده که هویتشان جعل شده، ارسال شوند. در این نوع حمله، هنگامی که کاربر پیوند یا پیوست موجود در پیام را باز می‌کند، به بدافزار یا وب سایت‌های مخرب هدایت می‌شود.

از Smishing برای سرقت اطلاعات محرمانه مانند رمزهای عبور، اطلاعات کارت اعتباری و شماره تلفن استفاده می‌شود. همچنین، این نوع حملات برای انتشار بدافزار یا ایجاد اختلال در عملکرد سیستم‌ها صورت می‌گیرند. براساس گزارش Proofpoint که به آن اشاره کردیم، ۷۶ درصد از سازمان‌ها در سال ۲۰۲۲ مورد حملات Smishing قرار گرفته‌اند که ۱ درصد نسبت به سال ۲۰۲۱ افزایش داشته است.

۴.حملات Man-in-the-middle

حملات Man-in-the-Middle یا MitM زمانی رخ می‌دهد که هکرها به طور مخفیانه ارتباط بین دو طرف (مانند کاربران کامپیوترهای شخصی و موسسات مالی) را رهگیری کرده و اطلاعات را بین آن‌ها جابجا می‌کنند. این نوع حملات را می‌توان بسته به جزئیات، اهداف و سوژه حمله، به عنوان حمله Man-in-the-browser، Monster-in-the-middle یا Machine-in-the-middle طبقه بندی کرد. گاهی اوقات نیز حملات MitM برای شنود مکالمات بین دو طرف انجام می‌شوند.

۵.حملات Denial-of-service

در این نوع حملات هکرها با ارسال حجم عظیمی از ترافیک جعلی به یک سیستم، سعی می‌کنند آن را از کار بیندازند. حملات DoS از یک منبع برای ایجاد ترافیک جعلی استفاده می‌کنند.

۶.حملات DDoS

حملات DDoS (یا Distributed Denial-of-Service) مشابه حملات DoS هستند، اما از منابع متعدد برای سرازیر کردن ترافیک جعلی به سیستم هدف استفاده می‌کنند. این منابع معمولا شامل رایانه‌های شخصی، سرورهای اختصاصی یا شبکه‌های بات نت هستند (بات نت شبکه‌ای از دستگاه‌های آلوده به بدافزار است). هکرها با ارسال همزمان درخواست‌های داده جعلی از این منابع، سیستم هدف را اشغال می‌کنند و باعث از کار افتادن یا کند شدن آن می‌شوند. تفاوت بین حملات DoS و DDoS در این است که حملات DDoS از چندین منبع برای ایجاد ترافیک جعلی استفاده می‌کنند، در حالی که حملات DoS از یک منبع برای این کار استفاده می‌کنند.

یکی از رایج ترین تهدیدات سایبری که سرورهای vps با آن مواجه هستند، حملات DDoS است که می‌تواند به overload سرور مجازی و مختل کردن عملکرد آن‌ها منجر شوند.

۷.حملات SQL Injection

این نوع حملات زمانی رخ می‌دهد که هکرها کدهای مخرب را با استفاده از زبان SQL در سرورها وارد می‌کنند تا سرور را وادار به افشای داده‌های حساس کنند. این کد مخرب به هکرها اجازه می‌دهد تا دستورات SQL غیر مجاز را اجرا کنند و به این ترتیب، به داده‌های حساس دسترسی پیدا کنند. حملات SQL می‌توانند از طریق انواع مختلف برنامه‌های کاربردی مبتنی بر SQL از جمله وب سایت‌ها، سیستم‌های مدیریت محتوا (CMS) و پایگاه‌های داده انجام شوند.

۸.حملات Zero-Day

در این نوع حملات، هکرها از یک آسیب پذیری در زیرساخت فناوری اطلاعات سو استفاده می‌کنند. برای مثال، در دسامبر 2021 گزارش‌هایی مبنی بر وجود یک سری آسیب پذیری‌های مهم در یک قطعه نرم افزار متن باز پرکاربرد، به اسم پروژه Apache Log4j، منتشر شد. این خبر باعث شد تا تیم‌های امنیتی سازمان‌های سراسر جهان به سرعت برای رفع آن‌ها اقدام کنند. پروژه Apache Log4j یک کتابخانه منبع باز است که برای ثبت پیام‌ها در برنامه‌های مختلف کاربرد دارد. آسیب پذیری‌های شناسایی شده در این پروژه به هکرها اجازه می‌داد به سیستم‌های سازمان‌ها دسترسی پیدا کنند، اطلاعات محرمانه را به سرقت ببرند، داده‌ها را دستکاری کنند و عملکرد شبکه را مختل کنند.

۹. DNS Tunneling

DNS Tunneling یک حمله پیچیده است که در آن هکرها از سیستم نام دامنه (DNS) برای ایجاد یک اتصال امن و پنهان بین سیستم خود و سیستم هدف استفاده می‌کنند. شناسایی این نوع حملات بسیار دشوار است و به هکرها اجازه می‌دهد دسترسی مداوم به سیستم‌های هدف خود پیدا کنند.

۱۰.حملات Drive-by download

در این نوع حملات هکرها یک بدافزار مخرب را در یک وب سایت قرار می‌دهند. هنگامی که کاربر از این وب سایت بازدید کند، بدافزار به طور خودکار و بدون اینکه خود کاربر متوجه شود، روی سیستم او دانلود می‌شود.

۱۱.حملات Credential-based

در این نوع حملات هکرها تلاش می‌کنند نام کاربری، رمز عبور و سایر اطلاعات شناسایی کاربران را سرقت کنند و از این اطلاعات برای دسترسی غیرقانونی به سیستم‌های سازمان‌ها، سرقت اطلاعات محرمانه و ایجاد اختلال در سامانه‌های آن‌ها استفاده کنند.

۱۲.حملات Credential stuffing

در این نوع حملات، مهاجمان از آدرس ایمیل، رمز عبور و سایر اطلاعاتی که به خطر افتاده‌اند، برای دسترسی به سیستم‌ها استفاده می‌کنند.

۱۳.حملات Brute-force

حملات Brute-Force زمانی اتفاق می‌افتد که هکرها از روش آزمون و خطا برای به دست آوردن نام کاربری، رمز عبور یا کلیدهای رمزنگاری استفاده کنند، با این امید که با تلاش‌های مکرر، یکی از حدس‌های آن‌ها به نتیجه برسد.

جلوگیری از حملات سایبری

بسیاری از سازمان‌ها از استراتژی مشخصی برای شناسایی، ارزیابی، کنترل و پاسخگویی به تهدیدات امنیتی استفاده می‌کنند. این استراتژی اصطلاحا، مدیریت تهدید نام دارد و به سازمان‌ها کمک می‌کند تا از دارایی‌ها و منابع خود در برابر حملات سایبری محافظت کنند.

مدیریت تهدید ممکن است شامل سیاست‌ها و راه حل‌های امنیتی مانند موارد زیر باشد:

مدیریت هویت و دسترسی (IAM)

این یک فرایند امنیتی است که به سازمان‌ها کمک می‌کند تا کنترل‌های امنیتی را اعمال کرده و مطمئن شوند که تنها افراد مجاز به سیستم‌ها، شبکه‌ها و منابع سازمان دسترسی دارند. IAM شامل چندین سیاست و کنترل است که عبارت هستند از:

• دسترسی حداقل امتیاز: سازمان‌ها با پیاده سازی این سیاست اطمینان حاصل می‌کنند که کاربران تنها به آن دسته از منابعی که برای انجام وظایف خود به آن‌ها نیاز دارند، دسترسی پیدا می‌کنند.
• احراز هویت چند عاملی (MFA): در این روش امنیتی، کاربران باید علاوه بر رمز عبور خود، از یک عنصر اضافی مانند کد یکبار مصرف یا دستگاه تایید اعتبار استفاده کنند.
• سیاست‌های گذرواژه قوی: در این سیاست، کاربران باید از گذرواژه‌های قوی و منحصر به فرد استفاده کنند.

پلتفرم امنیت داده و ابزار جلوگیری از نشت داده

پلتفرم‌های جامع امنیت داده و ابزارهای جلوگیری از نشت داده (DLP) می‌توانند داده‌های حساس را رمزنگاری کرده، بر دسترسی و استفاده از آن‌ها نظارت داشته باشند و هنگامی که فعالیت مشکوکی شناسایی شد، هشدار ارسال کنند. همچنین، سازمان‌ها می‌توانند به طور مرتب از اطلاعات خود بکاپ بگیرند تا در صورت نشت اطلاعات، آسیب‌های احتمالی به حداقل برسد.

استفاده از فایروال

در وهله اول، فایروال‌ها مانع از ورود عوامل تهدید به شبکه می‌شوند. همچنین، ترافیک مخرب را مسدود کرده و به سازمان‌ها کمک می‌کنند ترافیک مجاز را از ترافیک مخرب جدا کنند.

ارائه آموزش

توصیه می‌شود کاربران از آموزش‌های لازم برخوردار شوند تا با برخی از رایج‌ترین حملات سایبری نظیر فیشینگ آشنا شوند و یاد بگیرند که چگونه باید از خود در برابر آن‌ها محافظت کنند.

مدیریت آسیب پذیری

مدیریت آسیب پذیری فرایندی است که به سازمان‌ها کمک می‌کند تا آسیب پذیری‌های موجود در سیستم‌های خود را شناسایی، ارزیابی و برطرف کنند. این کار به سازمان‌ها کمک می‌کند تا از دارایی‌های خود در برابر حملات مخرب محافظت کنند.

استفاده از ابزارهای مدیریت سطح حمله

مدیریت سطح حمله (ASM) فرایندی است که به سازمان‌ها کمک می‌کند دارایی‌های خود که در معرض خطر هستند را شناسایی کنند و اقداماتی را برای کاهش این خطرات انجام دهند.

ابزارهای یکپارچه مدیریت نقطه پایانی (UEM)

این ابزارها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا سیاست‌های امنیتی را در همه دستگاه‌های Endpoint از جمله لپ تاپ‌ها، کامپیوترهای رومیزی و گوشی‌های موبایل اعمال کنند.

جمع بندی

تهدیدات سایبری روزبه‌روز پیشرفته‌تر و پایدارتر می‌شوند. به همین دلیل به اقدامات کاربردی و موثری نیاز است تا تهدید حملات سایبری و عواقب آن‌ها را کاهش دهند. این حملات به معنی دسترسی غیرمجاز به یک کامپیوتر، سیستم یا شبکه هستند و هدف آن‌ها دستیابی به پول، سرقت اطلاعات مالی شرکت‌ها یا دسترسی به اطلاعات حساس و مهمی نظیر آدرس ایمیل، نام کاربری یا رمز عبور افراد و سازمان‌ها است. این حملات، انواع گسترده‌ای دارند که هر یک از آن‌ها به شیوه‌های مختلفی انجام می‌شوند. با روش‌های مختلفی نظیر اطلاع رسانی و آموزش، استفاده از فایروال و پلتفرم‌های جامع امنیت داده و ابزارهای جلوگیری از نشت داده (DLP) می‌توان خطر این حملات را کاهش داد یا حتی به طور کامل از آن‌ها جلوگیری کرد.